สาธารณรัฐแอฟริกาใต้

กลุ่มพ่อค้าชาวเนเธอร์แลนด์เดินทางมายังแอฟริกาใต้เมื่อปี 2195 และตั้งจุดพัก
บนเส้นทางการค้าเครื่องเทศระหว่างเนเธอร์แลนด์กับตะวันออกไกลที่ Cape Town ต่อมาเมื่อปี2349
สหราชอาณาจักรยึดแหลม Good Hope ทำให้ชาวเนเธอร์แลนด์ต้องอพยพขึ้นไปทางเหนือและตั้งเขตการปกครองของตนเองขึ้น การพบแหล่งเพชรและทองคำในช่วงระหว่างปี2410-2429 สร้างความร่ำรวยให้แก่ผู้ตั้งถิ่นฐานเดิม และตั้งรัฐบัวร์ (Boer) ขึ้น ต่อมา มีผู้อพยพมายังแอฟริกาใต้เพิ่มขึ้น (ส่วนใหญ่มาจาก     สหราชอาณาจักร) ทำให้ชาวบัวร์ที่อาศัยอยู่เดิมถูกรุกราน ชาวบัวร์จึงทำสงครามต่อต้านสหราชอาณาจักร (Boer War) ระหว่างปี2442-2445 แต่พ่ายแพ้เมื่อปี 2491 ต่อมา ชาวอังกฤษและบัวร์ (หรือชาว Afrikaners) ร่วมกันบริหารประเทศตั้งแต่ปี 2453 ภายใต้ชื่อ สหภาพแอฟริกาใต้ (Union of South Africa) และปรับเปลี่ยนเป็นสาธารณรัฐเมื่อปี 2504 พรรคแห่งชาติที่มีชาว Afrikaners ได้เข้าบริหารประเทศเมื่อปี 2491 และประกาศใช้นโยบาย Apartheid ซึ่งเป็นนโยบายแบ่งแยกสีผิวที่เอื้อประโยชน์ต่อคนผิวขาว ซึ่งเป็นชนส่วนน้อยและกดขี่ชาวผิวสี ซึ่งเป็นชนส่วนใหญ่ พรรคสภาแห่งชาติแอฟริกัน (African National Congress-ANC) ต่อต้านนโยบาย Apartheid และผู้นำหลายคนถูกจับจำคุก รวมทั้งนาย Nelson Mandela ซึ่งถูกจำคุกนานถึง 27 ปี การประท้วงภายในประเทศและการกดดันจากนานาประเทศทำให้เกิดการเจรจาและตกลงจะถ่ายโอนอำนาจสู่การปกครองโดยคนส่วนใหญ่ รวมทั้งการปลดปล่อยนักโทษทางการเมือง นำไปสู่การเลือกตั้งหลายเชื้อชาติเมื่อปี 2537 เป็นการสิ้นสุดนโยบาย Apartheid และเริ่มการปกครองโดยรัฐบาลที่นำโดยพรรค ANC   

กองทัพแห่งชาติของแอฟริกา (South African National Defense Force–SANDF) ประกอบด้วยทบ. ทร. ทอ. และหน่วยแพทย์ทหาร งบประมาณด้านการทหารเมื่อปี 2565 จำนวน 2,995.30 ล้านดอลลาร์สหรัฐ คิดเป็น 0.739% ของ GDP กำลังพลรวม : 74,000 นาย (ทบ. 38,000 นาย ทร. 6,650 นาย ทอ. 9,800 นาย หน่วยแพทย์ทหาร 7,300 นาย และอื่น ๆ 12,250 นาย) กองหนุน 15,050 นาย (ทบ. 12,250 นาย ทร. 850 นาย ทอ. 850 นาย หน่วยแพทย์ทหาร1,100 นาย) การส่งทหารประจำการต่างประเทศ ได้แก่ ภารกิจ MONUSCO ในคองโก 1,183นาย และกองกำลังของ Southern African Development Community ในโมซัมบิก 1,200 นาย

              ยุทโธปกรณ์สำคัญ :

                   ทบ. ได้แก่ รถถังหลัก (MBT) 24 คัน รถถังจู่โจม (ASLT) 50 คัน รถหุ้มเกราะทหารราบ (IFV) 534 คัน รถหุ้มเกราะลำเลียงพล (APC) 810 คัน รถหุ้มเกราะกู้ภัย (ARV) รุ่น Gemsbok รถถังทอดสะพาน (VLB) รุ่น Leguan ทุ่นระเบิดดักรถถัง (Mine Warfare) รุ่น Husky อาวุธนำวิถีต่อสู้รถถัง (MSL) ปืนไร้แรงสะท้อนถอยหลังต่อสู้รถถัง (RCL) รุ่น M40A1 ปืนใหญ่ประเภทอัตตาจร (SP) ลากจูง (TOWED) เครื่องยิงระเบิด MRL และ MORรวม 1,240 กระบอก อากาศยานไร้คนขับ จรวดต่อสู้อากาศยานพื้นสู่อากาศ (SAM) และปืนต่อสู้อากาศยานประเภทอัตตาจร (SP) และลากจูง (TOWED) รวม 40 กระบอก

                   ทร. ได้แก่ เรือดำน้ำ 2 ลำ เรือฟริเกต 4 ลำ เรือลาดตระเวนและเรือรบชายฝั่ง 4 ลำ เรือกวาดทุ่นระเบิด 3 ลำ และเรือส่งกำลังบำรุง 2 ลำ

                   ทอ. ได้แก่ เครื่องบินโจมตีพื้นดิน (FGA) 24 เครื่อง เครื่องบินขนส่ง (TPT)23 เครื่อง และเครื่องบินสำหรับการฝึก (TRG) 59 เครื่อง เฮลิคอปเตอร์โจมตี (ATK) 11เครื่อง เฮลิคอปเตอร์อเนกประสงค์ (MRH) 4 เครื่อง เฮลิคอปเตอร์ขนส่ง (TPT) 69 เครื่อง ขีปนาวุธจากอากาศสู่อากาศ (AAM) และระเบิดนำวิถีด้วยเลเซอร์

สมาชิกองค์การระหว่างประเทศ   ACP, AfDB, AU, BIS, C, CD, FAO, FATF, G-20, G-24, G-77, IAEA, IBRD, ICAO, ICC, ICRM, IDA, IFAD, IFC, IFRCS, IHO, ILO, IMF, IMO, IMSO, Interpol, IOC, IOM, IPU, ISO, ITSO, ITU, ITUC, MIGA, MONUSCO, NAM, NSG, OPCW, Paris Club (associate), PCA, SACU, SADC, UN, UNAMID, UNCTAD, UNESCO, UNHCR, UNIDO, UNITAR, UNWTO, UPU, WCO, WFTU, WHO, WIPO, WMO, WTO และ ZC

การขนส่งและโทรคมนาคม   ท่าอากาศยาน 407 แห่ง ที่สำคัญ ได้แก่ ท่าอากาศยานนานาชาติO.R. Tambo ในนครโจฮันเนสเบิร์ก ท่าอากาศยานนานาชาติ Cape Town ในนครเคปทาวน์ และท่าอากาศยานนานาชาติ King Shaka ในเมืองเดอร์บัง ทางรถไฟระยะทาง 20,953 กม. ถนนระยะทาง 750,000 กม. ท่าเรือสำคัญ ได้แก่ Cape Town, Durban, Port Elizabeth, Richards Bay และ Saldanha Bay การโทรคมนาคม : โทรศัพท์พื้นฐานให้บริการประมาณ1.472 ล้านเลขหมาย โทรศัพท์เคลื่อนที่ 100.328 ล้าน เลขหมาย รหัสโทรศัพท์ +27 จำนวนผู้ใช้อินเทอร์เน็ต 42.28 ล้านคน รหัสอินเทอร์เน็ต .za เว็บไซต์การท่องเที่ยว :www.southafrica.net/sat/content/en/za/home/, www.southafricatravel.com

การเดินทาง    การบินไทยยกเลิกเที่ยวบินตรงระหว่างกรุงเทพฯ-นครโจฮันเนสเบิร์ก เมื่อ ม.ค.2558 และไม่มี      สายการบินที่บินตรงจากไทยไปแอฟริกาใต้ ใช้เวลาเดินทางอย่างน้อยประมาณ 18 ชม. เวลาของแอฟริกาใต้ ช้ากว่าไทยประมาณ 6 ชม. คนไทยสามารถเดินทางเข้าแอฟริกาใต้ได้ 30 วัน โดยไม่ต้องขอรับการตรวจลงตรา

                   หน่วยงานราชการของไทยในแอฟริกาใต้ ได้แก่ สอท. ณ กรุงพริทอเรีย สำนักงานส่งเสริมการค้าในต่างประเทศ และสำนักงานผู้ช่วยทูตฝ่ายทหาร ขณะที่แอฟริกาใต้ก็มี สอท.ประจำอยู่กรุงเทพฯ

                   ด้านการค้า แอฟริกาใต้เป็นคู่ค้าอันดับ 1 ของไทยในทวีปแอฟริกา และอันดับที่ 23ของไทยในโลก โดยเมื่อปี 2565 การค้าไทย–แอฟริกาใต้มีมูลค่า 3,546.26 ล้านดอลลาร์สหรัฐ เป็นการส่งออกมูลค่า 2,795.4 ล้านดอลลาร์สหรัฐ นำเข้ามูลค่า 750.86 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ไทยเป็นฝ่ายได้เปรียบดุลการค้า 2,044.5 ล้านดอลลาร์สหรัฐ

                   สินค้าส่งออกของไทย : รถยนต์ อุปกรณ์และส่วนประกอบ เครื่องยนต์สันดาปภายในแบบลูกสูบและส่วนประกอบ ข้าว ผลิตภัณฑ์ยาง เครื่องจักรกลและส่วนประกอบของเครื่องจักรกล เหล็ก เหล็กกล้าและผลิตภัณฑ์ อาหารทะเลกระป๋องและแปรรูป เม็ดพลาสติก

                   สินค้านำเข้าจากแอฟริกาใต้ : สินแร่โลหะอื่น ๆ เศษโลหะและผลิตภัณฑ์ เคมีภัณฑ์ เครื่องเพชรพลอย อัญมณี เงินแท่งและทองคำ ส่วนประกอบและอุปกรณ์ยานยนต์ น้ำมันดิบ เครื่องจักรกลและส่วนประกอบ เยื่อกระดาษและเศษกระดาษ ยุทธปัจจัย เครื่องดื่มประเภทน้ำแร่ น้ำอัดลมและสุรา เหล็ก เหล็กกล้าและผลิตภัณฑ์

                   แอฟริกาใต้มีความสำคัญทางเศรษฐกิจกับไทยมากที่สุดในทวีปแอฟริกา เนื่องจากเป็นประเทศที่มีวัตถุดิบมาก ประชาชนมีรายได้และอำนาจการซื้อมากกว่าประเทศใกล้เคียงอื่น อีกทั้งเป็นประตูการค้าสำคัญในการส่งออกไปยังประเทศเพื่อนบ้าน นอกจากนี้ แอฟริกาใต้ยังเป็นตลาดส่งออกข้าวที่สำคัญของไทย โดยเป็นประเทศผู้นำเข้าข้าวไทยอันดับที่ 2 ของโลก และอันดับที่ 1 ของภูมิภาคแอฟริกา โดย เมื่อปี 2565 แอฟริกาใต้นำเข้าข้าวประมาณ 0.984 ล้านตัน ซึ่งเป็นข้าวจากไทยประมาณ 774,929 ตัน หรือประมาณ 78.73% ของปริมาณการนำเข้าทั้งหมด ทั้งนี้ เมื่อปี 2564 มีชาวไทยพำนักอยู่ในแอฟริกาใต้จำนวน 2,661 คน และมีชาวแอฟริกาใต้เดินทางมาไทยจำนวน 1,358 คน

               ปัจจุบัน นักธุรกิจแอฟริกาใต้เข้ามาลงทุนในไทย อาทิ ธุรกิจสายการบิน อุตสาหกรรมเหล็ก
และเหล็กกล้า ผลไม้กระป๋อง และธุรกิจ e-commerce เป็นต้น นอกจากนี้ แอฟริกาใต้มีโครงการที่ได้รับอนุมัติส่งเสริมการลงทุนในไทยจำนวน 1 โครงการ เป็นอุตสาหกรรมเบา(อัญมณีและเครื่องประดับ) มูลค่า 7.3 ล้านบาท สำหรับธุรกิจไทยที่ลงทุนในแอฟริกาใต้ส่วนใหญ่เป็นธุรกิจขนาดกลางและเล็ก ได้แก่ ร้านอาหาร และสปาจำนวนกว่า 20 ร้าน ปัจจุบัน มีการลงทุนขนาดใหญ่เพิ่มขึ้น อาทิ กลุ่มธุรกิจบ้านปูลงทุนในธุรกิจ     การก่อสร้างโรงแรม เหมืองถ่านหิน กลุ่มเครือเจริญโภคภัณฑ์ลงทุนในธุรกิจค้าข้าว สินค้าเกษตรและอาหารแปรรูป บริษัทค้าสากลปูนซีเมนต์ไทยลงทุนธุรกิจค้าเม็ดพลาสติกและสินค้ากระป๋อง เมื่อปี 2553 บริษัทอิตาเลียนไทยลงทุนในธุรกิจก่อสร้างโรงแรมและสนามกอล์ฟ โรงงานผลิตสีสำหรับใช้กับถนนที่เมืองเดอร์บัน ซึ่งเป็นโรงงานอุตสาหกรรมของไทยแห่งแรกในแอฟริกาตอนใต้ และบริษัทThai Export 1980 (T Group) ได้เข้าไปเปิดศูนย์กระจายสินค้าในแอฟริกาใต้

1) ความพยายามแก้ไขปัญหาเศรษฐกิจของรัฐบาล หลังจากแอฟริกาใต้เผชิญภาวะเศรษฐกิจตกต่ำและอัตราการว่างงานเมื่อปี 2564 สูงถึง 33.6% จากการได้รับผลกระทบจากปัญหาการแพร่ระบาดของเชื้อ COVID-19 และวิกฤตรัสเซีย-ยูเครน โดยรัฐบาลพยายามใช้ยุทธศาสตร์การพัฒนาเศรษฐกิจฐานรากส่งเสริมธุรกิจขนาดเล็กและขนาดกลาง โดยเฉพาะภาคอุตสาหกรรมในท้องถิ่น เพื่อรองรับความต้องการของตลาดในประเทศ ลดการนำเข้า รวมถึงส่งเสริมให้ส่งออกไปยังต่างประเทศเพิ่มขึ้น โดยเฉพาะอุตสาหกรรม
ยานยนต์ เสื้อผ้า สิ่งทอ รองเท้า เครื่องหนัง สัตว์ปีก น้ำตาล การผลิตเหล็กและโลหะ และเฟอร์นิเจอร์

 2)  ปัญหาการขาดแคลนไฟฟ้าในแอฟริกาใต้ส่งผลกระทบต่อการพัฒนาทางเศรษฐกิจของประเทศ โดยบริษัท Eskom ซึ่งเป็นบริษัทการไฟฟ้าของรัฐบาลแอฟริกาใต้และเป็นผู้ผลิตไฟฟ้ารายหลักของประเทศ ประกาศลดการปล่อยกระแสไฟฟ้าบ่อยครั้ง เนื่องจากโรงไฟฟ้ามีอัตราการผลิตลดลง แรงงานรวมตัวหยุดงานเพื่อประท้วงเรื่องค่าแรง และโรงไฟฟ้าเสื่อมโทรม เพราะใช้งานมาเป็นเวลานาน ทำให้ประชาชนประสบปัญหาไฟฟ้าดับประมาณวันละ 6 ชั่วโมง

  3)  ปัญหาการเมือง โดยแอฟริกาใต้มีแนวโน้มจะเกิดการประท้วงทางการเมืองจากการที่ประชาชนไม่พอใจนโยบายเศรษฐกิจและสังคมของรัฐบาล และการปะทะกันระหว่างกองกำลังความมั่นคงของรัฐบาลกับกลุ่มผู้สนับสนุนอดีตประธานาธิบดี Jacob Zuma ของแอฟริกาใต้

 4)  ปัญหาต่อต้านแรงงานต่างชาติ (Xenophobia) ในแอฟริกาใต้ที่มีมาตั้งแต่ปี 2537 และเริ่มรุนแรงขึ้นเมื่อปี 2551 โดยเฉพาะแรงงานผิวสีจากประเทศอื่นในแอฟริกา เช่น ไนจีเรีย โดยชาวแอฟริกาใต้กล่าวหาว่า ชาวต่างชาติเข้ามาแย่งอาชีพ ทำให้ชาวแอฟริกาใต้ประสบความยากจนและว่างงานสูง

5)  ปัญหายาเสพติด โดยแอฟริกาใต้เป็นศูนย์กลางการค้ายาเสพติดในภูมิภาคแอฟริกา Sub-Sahara และเป็นเส้นทางการขนส่งโคเคนและเฮโรอีนจากทวีปอเมริกาใต้และอัฟกานิสถานไปยังยุโรป

  6)  แอฟริกาใต้ เป็นเจ้าภาพจัดการประชุมสุดยอดกลุ่มประเทศที่มีการพัฒนาทางเศรษฐกิจอย่างรวดเร็ว (BRICS) ครั้งที่ 15 ที่นครโจฮันเนสเบิร์ก เมื่อ ส.ค.2566 โดยได้ผลักดันการขยายประเทศสมาชิกเพิ่มเติม 6 ประเทศ ได้แก่ อาร์เจนตินา อียิปต์ เอธิโอเปีย อิหร่าน ซาอุดีอาระเบีย และสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ เพื่อส่งเสริมแนวปฏิบัติระหว่างประเทศ เศรษฐกิจ และการพัฒนา ที่ยั่งยืนและยุติธรรม ซึ่งแอฟริกาใต้จะกระชับความร่วมมือกับประเทศสมาชิกกลุ่ม BRICS มากขึ้น

   7)  ในการเลือกตั้งทั่วของแอฟริกาใต้ ปี 2567 ชาวแอฟริกาใต้ให้ความสนใจในประเด็นปัญหาเศรษฐกิจ อัตราการว่างงานที่สูง และการขาดแคลนไฟฟ้า รวมถึงความขัดแย้งทางการเมืองและการทุจริต
คอร์รัปชัน ขณะที่ความนิยมในพรรค ANC ซึ่งเป็นพรรครัฐบาลปกครองแอฟริกาใต้มากว่า 30 ปี มีแนวโน้มลดลง แต่จะยังคงเป็นพรรคใหญ่ที่มีอิทธิพลทางการเมืองในประเทศ