สาธารณรัฐประชาธิปไตยโซมาเลีย

       ปัญหาภายในโซมาเลียเกิดขึ้นภายหลังการรวมประเทศ โดยเกิดการแย่งชิงอำนาจเมื่อปี 2512 ซึ่งนายพล Said Barre เป็นผู้นำปฏิวัติการปกครองและสถาปนาตนเองขึ้นเป็นประธานาธิบดี แม้ว่าในระหว่างการบริหารประเทศจะประสบความสำเร็จในการพัฒนาประเทศอย่างมาก โดยสามารถจัดระเบียบการปกครอง การพัฒนาอาชีพและการศึกษาให้กับประชาชนโซมาเลีย แต่การพัฒนาหยุดชะงักลงเมื่อเกิดสงครามระหว่างโซมาเลียกับเอธิโอเปียเมื่อปี 2520-2521 (สงคราม Ogaden) ซึ่งเกิดจากการที่โซมาเลียพยายามรวมประเทศและขอดินแดนที่เคยเป็นของโซมาเลียก่อนถูกแบ่งโดยประเทศมหาอำนาจในอดีตคืนจากเอธิโอเปีย แต่ไม่ประสบผลสำเร็จจึงมีการใช้กำลังทหาร โดยเอธิโอเปียได้รับการช่วยเหลือด้านยุทโธปกรณ์จากรัสเซียและกลุ่มประเทศสมาชิกกติกาสัญญาวอร์ซอ (Warsaw Pact) ในทางตรงข้าม โซมาเลียไม่ได้ปรึกษากับประเทศพันธมิตรของตนจึงไม่มีประเทศใดให้การสนับสนุน ทำให้โซมาเลียต้องแพ้สงครามและสูญเสียทหารเป็นจำนวนมาก จนเมื่อปี 2521 รัฐบาลทหารไม่ได้รับการสนับสนุนจากประชาชน ประกอบกับกลุ่มต่อต้านรัฐบาลที่ได้รับการสนับสนุนจากเอธิโอเปียเข้ามาก่อกวนภายในประเทศ รัฐบาลจึงหันไปใช้ระบบการปกครองแบบเผด็จการจนเกิดสงครามกลางเมืองเมื่อปี 2533 จนกระทั่งปี 2534 กลุ่มต่อต้านรัฐบาลสามารถโค่นล้มรัฐบาลทหารของประธานาธิบดี Said Barre และแต่งตั้งนาย Ali Mahdi Muhammaad เป็นประธานาธิบดี แต่ก็ยังไม่ได้รับการยอมรับจากกลุ่มต่อต้านอื่น ๆ ทำให้สงครามกลางเมืองยังไม่ยุติ

    สงครามกลางเมืองและความรุนแรงที่เกิดขึ้นในโซมาเลีย ทำให้ไม่สามารถบังคับใช้กฎหมายภายในประเทศได้ คณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ (UNSC) จึงอนุมัติให้จัดตั้ง United Nations Operation in Somalia 1 (UNOSOM I) เมื่อปี 2535 แต่ไม่ประสบความสำเร็จ เนื่องจากมีข้อจำกัดที่ให้กองกำลังรักษาสันติภาพสามารถใช้อาวุธเพื่อการป้องกันตนเองได้เท่านั้น เเละไม่สามารถใช้อาวุธในการช่วยเหลือประชาชนได้ ทำให้กลุ่มต่อต้านไม่เกรงกลัวกำลังของสหประชาชาติ จนกระทั่ง ธ.ค.2535 สหรัฐฯ ส่งกำลังทหารหน่วย United Task Force (UNITAF) เข้าไปในโซมาเลียตอนใต้ โดยมีภารกิจปกป้องและรักษาสิทธิมนุษยชน และตั้งชื่อยุทธการว่า “ยุทธการฟื้นฟูความหวัง” (Operation Restore Hope) ซึ่งดูแลความปลอดภัยในชีวิตของประชาชนโซมาเลียได้ในระดับหนึ่ง และสหรัฐฯ ได้ถอนกำลังออกไปเมื่อ พ.ค.2536 โดยแปรสภาพหน่วย UNITAF มาเป็นภารกิจของสหประชาชาติอีกครั้งหนึ่งในชื่อ UNOSOM II และเรียกชื่อยุทธการว่า “Operation United Shield” ซึ่งปฏิบัติภารกิจอยู่ได้เพียง 2 ปี แต่สูญเสียกำลังทหารรักษาสันติภาพจำนวนมาก จึงได้ถอนกำลังออกจากโซมาเลียเมื่อ 3 มี.ค.2538 เนื่องจากไม่สามารถรักษาสันติภาพภายในโซมาเลียได้

                               ปี 2546 การประชุม the Somalia National Peace Conference (SNPC) ที่จิบูตี กำหนดตั้งรัฐบาลชั่วคราวบริหารประเทศ (Transitional National Government-TNG) แต่ไม่สามารถเสริมสร้างความมั่นคงภายในประเทศ ทำให้รัฐบาลเคนยาภายใต้การสนับสนุนของ the Intergovernmental Authority on Development (IGAD) เลือกให้นาย Abdullahi Yusuf ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีชั่วคราวของโซมาเลีย โดยรัฐบาลชุดนี้เรียกว่า Transitional Federal Government (TFG) จนกระทั่งปี 2551 นาย Abdullahi Yusuf ลาออกจากตำแหน่ง สหประชาชาติจัดการประชุมร่วมระหว่างรัฐบาลชั่วคราวกับกลุ่ม Alliance for the Re-Liberation of Somalia (ARS) ที่จิบูตี ทำให้มีการตั้งรัฐบาลผสมระหว่าง TFG กับ ARS ต่อมาเมื่อ ธ.ค.2549 รัฐบาลชั่วคราวเกิดความแตกแยกกับพรรค Islamic Courts Union (ICU) ซึ่งเป็นพรรคฝ่ายค้านจนพรรค ICU ถอนตัวออกจากรัฐบาลชั่วคราว

                               เมื่อ ม.ค.2552 รัฐสภาโซมาเลียเลือกนาย Sheikh Sharif Sheikh Ahmed ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีพร้อมกับประกาศใช้ร่างรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ที่กำหนดให้ประธานาธิบดีดำรงตำแหน่งวาระละ 5 ปี และขยายวาระของรัฐบาลชั่วคราวออกก่อนจัดการเลือกตั้งทั่วไปที่กำหนดใน ก.ย.2555 ซึ่งเป็นการสิ้นสุดยุคของรัฐบาลชั่วคราว ก่อนเข้าสู่การจัดการเลือกตั้งทั่วไปเมื่อ 8 ก.พ.2560

                   ฝ่ายบริหาร : ประธานาธิบดีมาจากการเลือกตั้งทางอ้อมโดยรัฐสภา โดยต้องได้รับคะแนนเสียงสองในสาม และมีวาระ 4 ปี การเลือกตั้งครั้งล่าสุดมีขึ้นเมื่อ 15 พ.ค.2565 โดยประธานาธิบดี Hassan Sheikh Mohamud จากพรรค UPD ชนะการเลือกตั้งในรอบที่สามได้รับคะแนนเสียง 66% การเลือกตั้งประธานาธิบดีครั้งต่อไปกำหนดจัดในปี 2569 ส่วน นรม.มาจากการแต่งตั้งโดยประธานาธิบดีและต้องผ่านการอนุมัติของรัฐภา

                   ฝ่ายนิติบัญญัติ : ระบบสองสภา ประกอบด้วย สภาสูง (Upper House) มีสมาชิก 54 คน โดยได้รับเลือกจากสภาแห่งรัฐ (state assemblies) มีวาระ 4 ปี ส่วนสภาผู้แทนราษฎร (House of the People) มีสมาชิก 275 คน ได้รับเลือกจากผู้แทนส่วนภูมิภาค มีวาระ 4 ปี ทั้งนี้ โซมาเลียเคยใช้ระบบสภาเดียวคือสภาผู้แทนราษฎร เริ่มมีครั้งแรกเมื่อ ก.ย.2555 คัดเลือกโดยผู้อาวุโสของแต่ละเผ่า ต่อมาเปลี่ยนเป็นระบบสองสภา โดยการเพิ่มสภาสูงเมื่อปี 2559 การเลือกตั้งสภาสูงล่าสุดมีขึ้นเมื่อ 27 ก.ค.-10 พ.ย.2564 (ครั้งต่อไป    จะจัดในปี 2567) ส่วนการเลือกตั้งสภาผู้แทนราษฎรครั้งล่าสุดมีขึ้นเมื่อ เม.ย.2565 (ครั้งต่อไปจะจัดในปี 2567)

                   ฝ่ายตุลาการ : รัฐธรรมนูญฉบับชั่วคราวกำหนดให้มีการจัดตั้งศาลรัฐธรรมนูญ (ประกอบด้วยผู้พิพากษา 5 คน) ศาลฎีกา และศาลอุทธรณ์ ส่วนในระดับภูมิภาคมีการกำหนดรูปแบบการแก้ไขปัญหาความขัดแย้งต่าง ๆ โดยใช้กฎหมายจารีตประเพณีและกฎหมายอิสลาม ผู้พิพากษาแต่งตั้งจากประธานาธิบดี ตามคำแนะนำของคณะกรรมการตุลาการ

                   พรรคการเมืองสำคัญ : พรรค UPD พรรค Peace and Development Party พรรค Tayo และพรรค For Justice and Development  

โซมาเลียกำลังฟื้นฟูสภาพเศรษฐกิจอย่างทรงตัวในปี 2566 หลังจากเผชิญภาวะเศรษฐกิจตกต่ำเมื่อปี 2563 เนื่องจากภัยแล้งที่ยาวนาน ส่งผลกระทบต่อภาคเกษตรกรรม และราคาสินค้าอุปโภคบริโภคสูง อย่างไรก็ตาม โซมาเลียมีแนวโน้มอัตราการเติบโตของ GDP อยู่ที่ 3.1% (ปี 2566) ซึ่งมีทิศทางที่ดีขึ้น เนื่องจากเกณฑ์ปริมาณน้ำฝนมีมากขึ้น ส่งผลให้สภาพการเพาะปลูกเกษตรกรรมดีขึ้น ประกอบกับอัตราการฟื้นตัวของการดำเนินธุรกิจภาคเอกชนและการส่งออกปศุสัตว์ ส่งผลให้อัตราเงินเฟ้อด้านสินค้าบริโภคผ่อนคลายลงที่ 3.6% อย่างไรก็ตาม โซมาเลียยังได้รับผลกระทบจากภัยธรรมชาติ (อุทกภัย และภัยแล้ง) การแพร่ระบาดของตั๊กแตนทะเลทราย สถานการณ์ความไม่สงบภายในประเทศ ภาคอุตสาหกรรมการผลิตภายในประเทศ และภาคแรงงานยังขาดประสิทธิภาพ ซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญที่เป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาเศรษฐกิจในระยะยาว ทั้งนี้ อัตราการฟื้นฟูทางเศรษฐกิจของโซมาเลียจะอยู่ในระดับปานกลาง ซึ่งคาดว่า อัตราการเติบโตของ GDP จะอยู่ที่ 3.5% ในปี 2567 และ 3.8% ในปี 2568 ส่วนอัตราเงินเฟ้อคาดว่าจะลดลงเหลือ 4.1% ในปี 2567 เนื่องจากสถานการณ์ภัยแล้ง และปัญหาสภาพการเพาะปลูกเกษตรกรรมจะคลี่คลายลง

                   บริษัทโทรคมนาคมให้บริการสื่อสารไร้สายเฉพาะในเมืองใหญ่ และมีอัตราค่าโทรต่ำที่สุดในทวีป ส่วนโรงแรมดำเนินกิจการโดยมีกลุ่มติดอาวุธรักษาความปลอดภัยให้รัฐบาลโซมาเลีย ไม่สามารถจัดเก็บรายได้ในประเทศได้และพึ่งพา IMF เพิ่มขึ้น ขณะที่กรุงโมกาดิชู ซึ่งเป็นเมืองหลวงยังไม่สามารถพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน ได้อย่างครอบคลุม เนื่องจากปัญหาด้านความมั่นคง และสภาวะเศรษฐกิจภายในประเทศ นอกจากนี้ โซมาเลียยังขาดประสิทธิภาพในการบริหารจัดการทรัพยากรธรรมชาติของประเทศ โดยเฉพาะภาคอุตสาหกรรมการประมง

                   โซมาเลียเข้าร่วมโครงการ Heavily-Indebted Poor Countries (HIPC) เมื่อ 25 มี.ค.2563 โดย HIPC เป็นโครงการสำหรับช่วยเหลือประเทศยากจนที่เป็นหนี้จำนวนมากให้สามารถจัดการหนี้สิน ลดภาระหนี้ที่ไม่ยั่งยืน เพื่อให้สามารถลดหนี้ของประเทศลงได้ ภายใต้ความร่วมมือของธนาคารโลก IMF เจ้าหนี้พหุภาคี และเจ้าหนี้ทวิภาคีต่าง ๆ ซึ่งการเข้าร่วมโครงการ HIPC จะช่วยฟื้นฟูเศรษฐกิจและทำให้โซมาเลียสามารถเข้าถึงแหล่งเงินทุนทั่วไปได้ ต่อมาเมื่อ 31 มี.ค.2563 โซมาเลียบรรลุข้อตกลงกับ Paris Club ในการบรรเทาหนี้ และจะตกลงกับเจ้าหนี้รายอื่นในลักษณะเดียวกัน รวมถึงเริ่มชำระหนี้ที่ค้างอยู่กับธนาคารเพื่อการพัฒนาแห่งแอฟริกา (AfDB) และสมาคมพัฒนาการระหว่างประเทศ (InternationalDevelopment Association-IDA) โดยทั้งหมดนี้โซมาเลียต้องรักษานโยบายเศรษฐกิจมหภาค และดำเนินยุทธศาสตร์เพื่อลดความยากจน ตามแผนพัฒนาแห่งชาติฉบับที่ 9 (the Ninth National Development Plan–NDP9) อย่างน้อย 1 ปี และกำหนดมาตรการเชิงนโยบายเพื่อส่งเสริมการเติบโตทางเศรษฐกิจและลดความยากจน

                   โซมาเลียกำลังได้รับการบรรเทาหนี้เต็มรูปแบบจากกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (IMF) และผู้ให้กู้อื่นๆ ในห้วง ธ.ค.66 โดย IMF จะช่วยบรรเทาหนี้ต่างประเทศของโซมาเลียจาก 3,300 ล้านดอลลาร์สหรัฐ เมื่อปี 2564 เหลือ 557 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ในปี 2567 (คิดเป็น 10% ของ GDP) เนื่องจาก IMF ประเมินว่า โซมาเลียมีพัฒนาการอย่างมีนัยสำคัญต่อการปฏิรูปเพื่อส่งเสริมการจัดเก็บรายได้ในประเทศและความโปร่งใสในการจัดการการเงินสาธารณะ แม้ว่าจะเผชิญกับอุปสรรคหลากหลายมิติ

                   สกุลเงิน ตัวย่อสกุลเงิน :  Somali Shilling หรือ SOS

                   อัตราแลกเปลี่ยนต่อ 1 ดอลลาร์สหรัฐ :  569.75 Somali Shilling

                   อัตราแลกเปลี่ยนต่อ 1 บาท :  15.70 Somali Shilling (ต.ค.2566)

(ปี 2565)

ผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ (GDP) : 8,126 ล้านดอลลาร์สหรัฐ

อัตราการเติบโตทางเศรษฐกิจ : 4.8%

รายได้เฉลี่ยต่อหัวต่อปี : 462 ดอลลาร์สหรัฐ

แรงงาน : 3,158,162 คน  

อัตราการว่างงาน : 20.05%

อัตราเงินเฟ้อ : 6.8%

ผลผลิตทางการเกษตร : กล้วยหอม ข้าวฟ่าง ข้าวโพด มะพร้าว ข้าว อ้อย มะม่วง เมล็ดงา ถั่ว ปศุสัตว์ แกะ แพะ และปลา

ผลผลิตอุตสาหกรรม : การแปรรูปน้ำตาล สิ่งทอและอุปกรณ์สื่อสารไร้สาย

ดุลการค้าระหว่างประเทศ : ขาดดุล 3,395.04 ล้านดอลลาร์สหรัฐ

มูลค่าการส่งออก : 123.78 ล้านดอลลาร์สหรัฐ

สินค้าส่งออก : ปศุสัตว์ ผลผลิตทางการเกษตร หนัง ปลา ถ่าน และเศษโลหะ

คู่ค้าส่งออกที่สำคัญ : สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ เยเมน และโอมาน

มูลค่าการนำเข้า : 3,518.82 ล้านดอลลาร์สหรัฐ

สินค้านำเข้า : อาหาร เชื้อเพลิง วัสดุก่อสร้าง และสินค้าอุตสาหกรรม

คู่ค้านำเข้าที่สำคัญ : จิบูตี อินเดีย เคนยา ปากีสถาน จีน อียิปต์ โอมาน สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ และเยเมน

คู่ค้าสำคัญ : สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ เยเมน และโอมาน

ทรัพยากรธรรมชาติ : ยูเรเนียม สินแร่ เหล็ก ดีบุก ยิปซัม แร่อะลูมิเนียม ทองแดง เกลือ ก๊าซธรรมชาติ และน้ำมัน

  นอกจากนี้ ยังมีรัฐที่แยกตัวเป็นอิสระในโซมาเลีย ซึ่งมี กกล.ของตนเอง เช่น รัฐ Somaliland มีกำลังพลประมาณ 12,500 คน และรัฐ Puntland มีกำลังพลประมาณ 3,000 คน

  ยุทโธปกรณ์สำคัญ : รถสายพานลำเลียงพลหุ้มเกราะ (APC) รุ่น AT-105 Saxon จำนวน 25 คัน Bastion APC รุ่น Fiat 6614 จำนวน 13 คัน ส่วนรถลาดตระเวนหุ้มเกราะ (PPV) รุ่น Casspir รุ่น MAV-5 รุ่น Mamba Mk5 และรุ่น RG-31 Nyala จำนวนรวม 35 คัน และยานยนต์อเนกประสงค์หุ้มเกราะ (AUV) รุ่น Tiger 4×4 จำนวน 12 คัน

1)                กลุ่มก่อการร้ายอัล ชาบับ (al-Shabaab) ซึ่งมีความเชื่อมโยงกับกลุ่มอัลกออิดะฮ์ ยังคงเป็นภัยคุกคามที่สำคัญแห่งชาติ เนื่องจากกลุ่มดังกล่าวมักก่อเหตุความไม่สงบอย่างต่อเนื่อง แม้ว่ากลุ่มสูญเสียฐานที่มั่นในกรุงโมกาดิชู เมื่อปี 2554 แต่ขบวนการดังกล่าวยังสามารถควบคุมพื้นที่หลายเเห่งในโซมาเลีย โดยเฉพาะในกรุงโมกาดิชู ซึ่งกลุ่ม al-Shabaab มีเป้าหมายโจมตีที่สำคัญ อาทิ สถานที่ราชการ สถานที่ประกอบกิจการของชาวต่างชาติ และสถานที่มีผู้คนพลุกพล่าน ทั้งยังมีเป้าสังหาร ได้แก่ เจ้าหน้าที่รัฐ ตำรวจ ทหาร และผู้ให้ความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมในโซมาเลีย อีกทั้ง เมื่อปี 2565 มีรายงานผู้เสียชีวิตมากกว่า 6,500ราย ส่งผลให้ ทบ.โซมาเลียพยายามเร่งปราบปรามกลุ่ม al-Shabaab ผ่านการกระชับความร่วมมือกับกองกำลัง AU Transition Mission in Somalia (ATMIS) โดยมีสัญญาร่วมกันตั้งแต่ 1 เม.ย.2565 และจะสิ้นสุดภารกิจในปี 2567 ก่อนจะส่งมอบให้ ทบ.โซมาเลียดูแลด้านความมั่นคงในโซมาเลียเป็นการต่อไป ทั้งนี้ กลุ่ม al-Shabaab ก่อเหตุโจมตีกองกำลัง ATMIS ณ เมืองบูโลมาเรร์ โซมาเลีย เมื่อ 26 พ.ค.2566 ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตอย่างน้อย 54 ราย รวมถึงการก่อเหตุโจมตีโรงแรมเพิร์ล บีช ณ กรุงโมดิกาชู เมื่อ 9 มิ.ย.2566 ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตรวม 9 ราย ฯลฯ

                   2)  กลุ่มรัฐอิสลาม (IS) ในโซมาเลียเร่งขยายอำนาจและบทบาทอย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะในพื้นที่กรุงโมกาดิชู อาทิ กลุ่ม IS พยายามเรียกร้องเก็บภาษีกว่า ร้อยละ 30 จากธุรกิจในพื้นที่ ซึ่งรัฐบาล
และกลุ่ม Al-Shabab เก็บภาษีจากธุรกิจท้องถิ่นเช่นเดียว ส่งผลให้เกิดความตึงเครียดและนำไปสู่การปะทะกันระหว่างกลุ่ม IS กับ กลุ่ม Al-Shabab และรัฐบาล

                   3)  รัฐบาลโซมาเลียพยายามจะนำระบบสหพันธรัฐมาใช้ ส่งผลให้เกิดความตึงเครียดทางการเมืองและความมั่นคง เนื่องจากโซมาเลียมีรัฐที่แยกตัวเป็นอิสระ เช่น Somaliland และ Puntland ทางตอนเหนือ ส่วนทางตอนใต้เป็นเขตการปกครองของรัฐบาลโซมาเลีย และบางส่วนอยู่ในการยึดครองของกลุ่ม al-Shabaab ซึ่งรัฐบาลยังคงดำเนินการล่าช้า และไม่มีมาตรการที่ชัดเจนสำหรับการจัดสรรทรัพยากรและการแบ่งเขตแดน ส่งผลให้หลายฝ่ายไม่พอใจและเริ่มเกิดความตึงเครียด จนอาจนำไปสู่การใช้ความรุนแรง  

                   4)  การสร้างสมดุลในการแข่งขันอิทธิพลของประเทศมหาอำนาจในตะวันออกกลางที่พยายามเข้ามามีบทบาทในโซมาเลีย เช่น ซาอุดีอาระเบีย อียิปต์ ตุรกี กาตาร์ และสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์

                   5)  โซมาเลียกำลังเผชิญปัญหาความมั่นคงทางด้านอาหาร ปัญหาการอพยพหรือย้ายถิ่นฐานออกจากประเทศ เนื่องจากปัญหาสถานการณ์สู้รบและความไม่สงบภายในประเทศ ปัญหาด้านเศรษฐกิจ และปัจจัยทางด้านโครงสร้างพื้นฐาน ส่งผลให้โซมาเลียต้องพึ่งพิงการช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมอย่างเร่งด่วน

สมาชิกองค์การระหว่างประเทศ     ACP, AfDB, AFESD, AMF, AU, CAEU, FAO, G-77, IBRD, ICAO, ICRM, IDA, IDB, IFAD, IFC, IFRCS, IGAD, ILO, IMF, IMO, Interpol, IOC, IOM, IPU, ITSO, ITU, LAS, NAM, OIC, OPCW, OPCW, UN, UNCTAD, UNESCO, UNHCR, UNIDO, UPU, WFTU (NGOs), WHO, WIPO และ WMO 

การขนส่งและโทรคมนาคม    โซมาเลียมีท่าอากาศยาน 52 แห่ง ท่าอากาศยานระหว่างประเทศที่สำคัญ คือ ท่าอากาศยานนานาชาติ Aden Adde ณ กรุงโมกาดิชู ถนนระยะทาง 15,000 กม. ท่าเรือสำคัญ ได้แก่ ท่าเรือ Kismaayo และ Berbera การโทรคมนาคม : รหัสโทรศัพท์ +252 โทรศัพท์พื้นฐานให้บริการ 74,800 เลขหมาย ส่วนโทรศัพท์เคลื่อนที่ 7.99 ล้านเลขหมาย (ร้อยละ 44.7 ของประชากร) โซมาเลียใช้รหัสอินเทอร์เน็ต .so มีจำนวนผู้ใช้อินเทอร์เน็ต จำนวน 1.76 ล้านคน (ร้อยละ 9.8 ของประชากร) โดยประชากรนิยมใช้แอปพลิเคชัน Facebook Instagram LinkedIn และ X (Twitter) ตามลำดับ

การเดินทาง     สายการบินของไทยไม่มีเที่ยวบินตรง กรุงเทพฯ-โมกาดิชู แต่สามารถเดินทางได้ด้วยสายการบินที่หลากหลาย เช่น Ethiopian Airlines, Kenya Airways, Qatar Airwaysโดยใช้เวลาเดินทางอย่างน้อย    13 ชม. 30 นาที เวลาที่โซมาเลียช้ากว่าไทยประมาณ 4 ชม.

ความสัมพันธ์ด้านการทูต

                   ไทยและโซมาเลียสถาปนาความสัมพันธ์ทางการทูตระหว่างกันเมื่อ 1 พ.ย.2527 ไทยมอบหมายให้ สอท. ไนโรบี/เคนยา มีเขตอาณาครอบคลุมโซมาเลีย และโซมาเลียมอบหมายให้ สอท.โซมาเลีย/ปักกิ่ง จีน ดูแลไทย อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ของทั้งสองฝ่ายยังไม่เเน่นเเฟ้น โดยยังไม่เคยมีการแลกเปลี่ยนการเยือนของผู้แทนระดับสูงระหว่างกัน

                   ความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจ

                   โซมาเลียเป็นประเทศคู่ค้าอันดับที่ 160 ของไทย มีมูลค่าการค้ารวม 18 ล้านดอลลาร์สหรัฐ เมื่อปี 2565 โดยไทยส่งออกให้โซมาเลีย 17 ล้านดอลลาร์สหรัฐ และนำเข้าจากโซมาเลีย 1 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ไทยได้เปรียบดุลการค้าโซมาเลีย 16 ล้านดอลลาร์สหรัฐ และมีอัตราการขยายตัวที่ร้อยละ 28.87 อีกทั้ง ในช่วง ม.ค.-ก.ย.2566 โซมาเลียเป็นคู่ค้าอันดับที่ 149 ของไทย มีมูลค่าการค้า 19 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ซึ่งไทยส่งออก 18 ล้านดอลลาร์สหรัฐ และนำเข้า 1 ล้านดอลลาร์สหรัฐ เกินดุลการค้าที่ 17 ล้านดอลลาร์สหรัฐ

                   สินค้าที่ไทยส่งออกไปโซมาเลียเมื่อปี 2565 ได้แก่ อาหารทะเลกระป๋องและแปรรูป ผลิตภัณฑ์พลาสติก ผลิตภัณฑ์เวชภัณฑ์ เครื่องจักรกลและส่วนประกอบของเครื่องจักรกล ผลิตภัณฑ์ยาง ตามลำดับ

                   สินค้าที่ไทยนำเข้าเมื่อปี 2565 ได้แก่ สัตว์น้ำสด แช่เย็น แช่แข็ง แปรรูปและกึ่งสำเร็จรูป
พืชและผลิตภัณฑ์จากพืช สบู่ ผงซักฟอกและเครื่องสำอาง สัตว์มีชีวิตไม่ได้ทำพันธุ์ ตามลำดับ ทั้งนี้ รัฐบาลของไทยและโซมาเลีย มีแผนจะกระชับความสัมพันธ์ โดยเฉพาะความร่วมมือทางด้านเศรษฐกิจ และการประมง