ในช่วงปลายกรกฎาคมถึงต้นสิงหาคม 2564 มีเรื่องราวเกี่ยวกับวงการสื่อมวลชนที่ดุเดือดในสื่อโซเชียลมีเดียของจีน และนักข่าวและนักการทูตจีนทั่วโลกนำไปโหมกระพือต่อในทวิตเตอร์จนพูดถึงกันทั่วโลกอยู่ 2 เรื่อง
สื่อมวลชนต่างประเทศให้ความสนใจการเดินทางของเรือบรรทุกเครื่องบิน HMS Queen Elizabeth (R08) ของสหราชอาณาจักร ที่ปัจจุบันกำลังเดินทางเข้าสู่น่านน้ำเอเชีย เพราะถือว่าเป็นครั้งแรกในรอบ 20 ปีที่สหราชอาณาจักรส่งเรือบรรทุกเครื่องบินขนาดใหญ่เดินทางไปยังภูมิภาคต่าง ๆ ตามวิสัยทัศน์ “Global Britain in a Competitive Age” ของนายกรัฐมนตรีบอริส จอห์นสัน นายกรัฐมนตรีจอห์นสันประกาศว่า ปี 2564 จะเป็นปีที่สหราชอาณาจักรมีบทบาทสำคัญและขยายการมีส่วนร่วมในระดับโลก เพราะนอกจากจะเป็นประธานจัดการประชุม G7 การประชุมโลกร้อน (COP26) สหราชอาณาจักรจะส่งกองเรือพร้อมเรือบรรทุกเครื่องบิน HMS Queen Elizabeth เดินทางทั่วโลกเพื่อแสดงแสนยานุภาพด้านการทหาร รวมทั้งส่งสัญญาณให้ทั่วโลกเห็นว่า สหราชอาณาจักร หลัง Brexit พร้อมจะเป็นผู้เล่นหลักในด้านความมั่นคงทางทะเลที่พึ่งพาได้ และพร้อมจะร่วมมือกับประเทศที่มีค่านิยมสอดคล้องกัน Global Britain เป็นแนวคิดที่สหราชอาณาจักรต้องการปรับเปลี่ยนจุดยืนของตัวเอง จากเดิมที่อยู่เป็นกลุ่มก้อนเดียวกับสหภาพยุโรป ก็ออกไปมีส่วนร่วมในระดับโลกมากขึ้น เพื่อเสริมสถานะและบทบาทของสหราชอาณาจักรหลังจาก Brexit เริ่มต้นอย่างเต็มรูปแบบเมื่อต้นปี 2564 การเดินทางของกองเรือ HMS Queen Elizabeth…
จากเหตุการณ์ระเบิดโรงงานโฟมในซอยกิ่งแก้วที่สร้างความเสียหายให้กับหมู่บ้านที่อยู่ใกล้เคียง เกิดมลพิษที่มีความอันตรายไปทั่วพื้นที่ในเขตรัศมีไม่ต่ำกว่า 5 กิโลเมตร ทำให้เกิดข้อสงสัยของตำแหน่งที่ตั้งของชุมชนและโรงงานที่อยู่ใกล้กัน เกิดคำถามต่อการจัดการของผังเมืองซึ่งเป็นเครื่องมือการควบคุมการใช้ประโยชน์ที่ดินประเภทต่างๆ ให้เกิดความเหมาะสม ปลอดภัย และคุ้มค่า มีการคาดการณ์ว่าภายในปี 2050 ประชาชนส่วนใหญ่กว่าร้อยละ 70 จะอาศัยอยู่ภายในเมือง ที่เป็นแหล่งรวมสิ่งต่างๆ ทั้งแหล่งงาน เทคโนโลยี ความสะดวกสบายและความบันเทิง และโอกาสทางการศึกษา …การเพิ่มขึ้นของจำนวนและความหนาแน่นของประชากร จะส่งผลให้หน้าตาของเมืองเปลี่ยนแปลงไป ตึกระฟ้าทะยานสูงขึ้นเพื่อรองรับความต้องการที่อยู่อาศัยและการใช้พื้นที่ทำงาน ไม่ใช่แค่ที่อยู่อาศัยและพื้นที่ทำงานเท่านั้นที่เปลี่ยนจากการขยายตัวทางแนวนอนเป็นแนวตั้ง แม้แต่พื้นที่สีเขียวก็จำเป็นต้องอยู่ในแนวตั้ง และทะยานสูงขึ้นเพื่อผ่อนคลายความเครียดจากการใช้ชีวิตในพื้นที่ที่จำกัด และเมื่อคนจำนวนมากที่อยู่ในตึกสูงๆ ไหลลงสู่ถนนเพื่อเคลื่อนย้ายและใช้ชีวิต แต่ถนนยังคงมีขนาดเท่าเดิม ดังนั้น จึงต้องมีการพัฒนารูปแบบการขนส่งสาธารณะเสริมขึ้นมาทั้งใต้ดินและลอยฟ้า ปัจจุบัน เส้นทางขนส่งสาธารณะกลายเป็นตัวกำหนดการขยายเมืองไปอีกชั้นหนึ่ง เพราะเส้นทางของรถไฟฟ้าทำให้รูปแบบการขยายตัวเปลี่ยนไปจากการกระจุกตัวเป็นย่านล้อมรอบศูนย์กลาง (Concentric Zone Mode) ไปสู่การขยายตัวตามแนวรถไฟฟ้า (Linear Settlement) ในอนาคต…เราอาจจะเห็นคอนโดสูง 30 ชั้นตั้งอยู่กลางทุ่งนาในย่านชานเมือง ตราบใดที่มีรถไฟฟ้าไปถึง และเราอาจได้เห็นสถานบันเทิงอยู่ใกล้กับวัด หมู่บ้านที่อยู่บนทางน้ำหลาก หรือโรงเรียนที่อยู่ใกล้กับโรงงานอุตสาหกรรมก็เป็นไปได้ หากยังไม่มีการวางแผนที่ดีหรือการบังคับใช้ผังเมืองอย่างจริงจัง สิ่งที่เล่ามา คือ แนวโน้มการเติบโตของเมืองกับพฤติกรรมการใช้งานของคนในเมืองปัจจุบัน ซึ่งถ้าเราลองย้อนกลับไปดูว่า เมืองได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างไร?…
เมื่อทรัพยากรกลายเป็นสินค้าที่คนนิยมและมีความต้องการสูงขึ้น มูลค่าของสินค้านั้นย่อมปรับตัวสูงขึ้นตามกลไกตลาด ใครก็ตามที่ครอบครองทรัพยากรและสามารถผลิตสินค้านั้นได้ จึงกลายเป็นผู้มีอำนาจการต่อรอง จนไปถึงสามารถขยายอิทธิพลเพื่อแย่งชิงทรัพยากรเหล่านั้นไว้ เพื่อความมั่งคั่งทางเศรษฐกิจ การขยายอิทธิพลนี้มีขึ้นหลากหลายรูปแบบ เช่น การล่าล้างหมู่บ้านชนพื้นเมืองเพื่อทำเหมืองทองคำในสหรัฐอเมริกาในช่วงปี 2415 หรือการพัฒนาชาสายพันธุ์อินเดียที่ได้รับความนิยมในปัจจุบัน ก็เป็นผลมาจากการกีดกันการค้าชาของจีนต่อชาติตะวันตกเมื่อปี 2377 ดังนั้น “ทรัพยากร ความต้องการ และการค้า” เป็นกระแสในการขับเคลื่อนและเปลี่ยนแปลงโลกที่ส่งผลต่อเศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรมมาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่อดีต จนถึงปจจุบัน ในยุคที่เราใช้เครื่องมืออีเล็กทรอนิกส์มากมายในการดำรงชีวิตอย่างสะดวกสบาย ตั้งแต่คอมพิวเตอร์ โทรศัพท์มือถือ รถยนต์ เครื่องบิน เครื่องเล่นเกมส์ ของเล่น เครื่องจักร ตู้เย็น เครื่องปรับอากาศ ที่สามารถเชื่อมต่อกันได้อย่างรวดเร็วภายใต้ระบบการสื่อสารไร้สายหรือการเก็บข้อมูลในอากาศ (cloud) ความอัจฉริยะที่เราได้ใช้เครื่องใช้ไฟฟ้าต่างๆ ล้วนประมวลผลผ่านชิพอันเล็กๆ ที่เรียกได้ว่า “ยิ่งเล็กยิ่งดี” และกว่าจะได้ชิพมานั้นไม่ได้ง่าย จำเป็นต้องทำการสังเคราะห์ผลึกซิลิกอนในห้องทดลองที่มีความสะอาดสูง เพื่อให้ได้ชิพที่มีประสิทธิภาพและมีขนาดบางพอที่จะอยู่ในเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกรูปแบบได้ เพื่อให้เราสามารถใช้อุปกรณ์ต่างๆ ได้อย่างคล่องตัว ไม่ต้องพกมือถือเครื่องใหญ่ๆ เทอะทะเหมือนแต่ก่อน ไม่ต้องคอยสับสวิตซ์เครื่องใช้ไฟฟ้าหรือพกรีโมทหลายอันสำหรับเครื่องใช้ไฟฟ้าแต่ละประเภท รวมไปถึงการใช้ชิพเป็นส่วนหนึ่งของการ์ดจอในคอมพิวเตอร์ที่ใช้ในการขุดหาบิทคอยด์ที่สามารถสร้างมูลค่าและเป็นที่สนใจให้กับผู้ลงทุนอย่างมหาศาลในปัจจุบัน แน่นอนว่า มีผู้คนอีกจำนวนมากที่ยังไม่เข้าถึงการใช้ชิพในการดำรงชีวิต แต่สำหรับชีวิต สังคม และเศรษฐกิจในยุคปัจจุบันนั้นเป็นไปได้ยากที่จะสามารถดำเนินต่อไปได้ หากปราศจากการประมวลผลที่รวดเร็วจากชิพ ระบบจะเชื่องช้าและหยุดนิ่งไปจะส่งผลกระทบได้มากกว่าที่เราคิด ในยุคของโลกดิจิทัลนี้ เหมือนกับว่าเราจะดำรงชีวิตไม่ได้โดยขาดชิพ…
รัฐบาลออสเตรเลียกำลังเผชิญปัญหาสิ่งแวดล้อมที่อาจส่งผลกระทบมากกว่าเรื่องระบบนิเวศ คือ ปัญหาแนวปะการังใน The Great Barrier Reef ซึ่งเป็นแนวปะการังยาว 2,300 กิโลเมตร และตั้งอยู่ทางชายฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือของท้องทะเลออสเตรเลีย กำลังเผชิญภาวะปะการังฟอกขาว จนทำให้ระบบนิเวศทางทะเลเสียสมดุล ปัญหาดังกล่าวได้รับความสนใจจากทั่วโลก เพราะแนวปะการัง The Great Barrier Reef เป็นแนวปะการังที่ใหญ่ที่สุดในโลก สาเหตุหลักของภาวะปะการังฟอกขาว หรือปะการังมีสีซีดจาง มาจากการที่อุณหภูมิน้ำทะเลที่สูงขึ้นเพราะโลกร้อน ทำให้สาหร่ายขนาดเล็กที่อยู่ในปะการังไม่เติบโต ปะการังจึงสูญเสียเนื้อเยื่อและกลายเป็นสีขาว ปัญหาปะการังฟอกขาวได้รับความสนใจจากองค์กรด้านสิ่งแวดล้อมระหว่างประเทศ กลุ่ม Greenpeace รวมทั้งรัฐบาลออสเตรเลียมาตลอดระยะ 5-6 ปีที่ผ่านมา นอกจากนี้ สถาบันวิจัย ARC Centre of Excellence for Coral Reef Studies ระบุเมื่อ ต.ค.63 ว่าปะการังได้รับความเสียหายไปมากกว่าร้อยละ 50 จนทำให้องค์การ United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization…
สหภาพยุโรปคือสัญลักษณ์ที่เป็นรูปธรรมที่สุดของความพยายามสลายความเป็นรัฐชาติ การที่รัฐชาติในทวีปยุโรปหลายสิบรัฐยินยอมสละอำนาจอธิปไตยบางส่วนให้กับองค์กรเหนือรัฐ (supranational organization) อย่างสหภาพยุโรป เป็นเรื่องที่เหนือจินตนาการพอสมควรถ้าพิจารณาจากประวัติศาสตร์ของยุโรปที่ต่อยตีมีสงครามกันเองไม่เว้นว่างเพื่อรักษาไว้หรือขยายอำนาจของรัฐชาติ คำอธิบายอย่างหนึ่งก็คือประสบการณ์เลวร้ายจากภัยสงครามนั่นแหละที่ทำให้ชาวยุโรปเข็ดหลาบ โดยเฉพาะสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่ประเทศยุโรปตีกันนัวเนีย จนยุโรปบอบช้ำทุกประเทศและศูนย์กลางอำนาจการเมืองโลกย้ายข้ามมหาสมุทรไปยังสหรัฐฯ ความเข็ดหลาบนั้นทำให้ชาวยุโรปอยากจะป้องกันไม่ให้มีสงครามแย่งชิงอำนาจเกิดขึ้นอีก ด้วยการสร้างยุโรปที่เป็นหนึ่งเดียว ซึ่งเริ่มต้นด้วยการร่วมกันก่อตั้ง “ประชาคมถ่านหินและเหล็กกล้าแห่งยุโรป” เมื่อปี 2494 ให้เป็นเวทีสำหรับประเทศคู่ขัดแย้งสำคัญอย่างฝรั่งเศสกับเยอรมนีมารวมตัวเป็นหนึ่งเดียวกันให้จบ ๆ ไปจะได้ไม่ต้องลุกมาทำสงครามกันอีก และบูรณาการเรื่อยมาจนเป็นหนึ่งเดียวกันในแทบทุกมิติในลักษณะของสหภาพยุโรปในตอนนี้ แต่ภาพอนาคตของสหภาพยุโรปก็ไม่ได้ราบรื่นนัก ศัตรูอันดับ 1 ตลอดกาลของสหภาพยุโรปไม่ได้มีตัวตนที่มองเห็นในเชิงกายภาพ หากแต่คือแนวคิดเรื่อง “รัฐชาติ” ที่องค์กรเหนือรัฐอย่างสหภาพยุโรปไปยึดเอาอำนาจบางส่วนมาเป็นของตัวเอง สหภาพยุโรปผ่านกระบวนการบูรณาการที่ยาวนาน จนขยายตัวทั้งในมิติของความกว้างที่ขยายจำนวนสมาชิกเป็น 27 ประเทศ และมิติของความลึกที่ประเทศสมาชิกรวมตัวเป็นสหภาพเดียวกันทั้งทางการค้า การเงิน และการเมือง แต่ก็ไม่ใช่ว่าการต่อสู้กับแนวคิดเรื่องรัฐชาติจะสิ้นสุดลงแล้ว แนวคิดเรื่องรัฐชาติยังเข้มแข็งในส่วนอื่นของโลก (หลายสิบปีผ่านไป ยังไม่มีภูมิภาคไหนในโลกที่รัฐชาติยอมสละอำนาจตัวเองในระดับเดียวกับยุโรป) ส่วนในสหภาพยุโรปก็โดนสั่นคลอนเช่นกัน ตัวอย่างที่ชัดเจนที่สุดคือการถอนตัวของสหราชอาณาจักร (Brexit) ที่ก็มีสาเหตุสำคัญจากลัทธิชาตินิยมที่หวงแหนความเป็นรัฐชาติ เหตุผลส่วนหนึ่งที่ทำให้สหภาพยุโรปไม่สามารถเอาชนะแนวคิดเรื่องรัฐชาติได้อย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาด มาจากการที่รัฐชาติมีจุดแข็งคือ“อัตลักษณ์ของคนในชาติ” กระบวนการสร้างสิ่งที่ไม่มีตัวตนอย่างรัฐชาติให้มีตัวตนขึ้นมาและจับต้องได้จริง ๆ จะต้องมีการสร้างอัตลักษณ์ร่วมกันที่สัมผัสแล้วรู้ทันทีว่านี่คือพวกเดียวกัน อัตลักษณ์ที่ว่ามีหลากหลาย เช่น ภาษา ดนตรี อาหาร…
สหรัฐฯ กำลังทยอยถอนกำลังทหารและยุทโธปกรณ์สำคัญออกจากอัฟกานิสถานให้ทันกำหนดการถอนทหารอเมริกันภายใน 11 ก.ย.64 ตามที่ประธานาธิบดีโจเซฟ ไบเดนสั่งการไว้เมื่อ เม.ย.64 เพื่อยุติการทำสงครามในอัฟกานิสถานที่ยืดเยื้อมานานกว่า 20 ปี ซึ่งใช้งบประมาณสหรัฐฯ มหาศาล รวมทั้งเพื่อลดความเสี่ยงที่ทหารอเมริกันจะตกเป็นเป้านิ่งให้กลุ่มก่อการร้ายโจมตี ขณะเดียวกันก็เพื่อให้กลุ่มตอลิบันยอมเข้ากระบวนการเจรจาสันติภาพตามที่ตกลงกันไว้กับสหรัฐฯ
ไต้หวันหรือสาธารณรัฐจีนดำรงอยู่บนเกาะไต้หวันตั้งแต่ปี 2492 โดยพรรคก๊กมินตั๋งและประชาชนจีนประมาณ 1.2 ล้านคนอพยพไปตั้งถิ่นฐานหลังพ่ายแพ้แก่พรรคคอมมิวนิสต์จีนในสงครามกลางเมือง ไต้หวันและจีนแผ่นดินใหญ่ (สาธารณรัฐประชาชนจีน) พยายามช่วงชิงความเป็น“จีน”ในพื้นที่การเมืองโลกมาโดยตลอด แรกเริ่มจีนแผ่นดินใหญ่ที่ปกครองด้วยระบอบคอมมิวนิสต์ไม่ได้รับการยอมรับจากนานาชาติ ขณะที่ไต้หวันได้รับการสนับสนุนจากชาติตะวันตกและได้เป็นตัวแทน “จีน” ในสหประชาชาติ จนกระทั่งในปี 2514 สหรัฐอเมริกาประกาศเริ่มต้นความสัมพันธ์กับจีนแผ่นดินใหญ่ ยอมรับนโยบายจีนเดียวเป็นพื้นฐานของการเจริญสัมพันธไมตรี ปีเดียวกันนี้สหประชาชาติประกาศยอมรับจีนแผ่นดินใหญ่เป็นตัวแทนของจีนในระดับองค์การระหว่างประเทศที่ถูกต้องตามกฎหมาย ปัจจุบันจีนยังคงยึดมั่นในหลักการจีนเดียวและไต้หวันเป็นส่วนหนึ่งของจีน โดยสะท้อนผ่านกฎหมายต่อต้านการการแบ่งแยกดินแดน (Anti-secession Law) ที่การรวมชาติเป็นหน้าที่ของชาวจีนทุกคนรวมถึงชาวไต้หวัน นอกจากนี้ กระแสชาตินิยมและความเป็นจีนเดียวยังรุนแรงขึ้น จากกรอบแนวคิด Chinese Dream ในยุคของประธานาธิบดีสี จิ้นผิง ที่ใช้ในการนำพาจีนสู่ความยิ่งใหญ่ และรุ่งเรืองเหมือนในอดีตก่อนถูกรุกรานจากตะวันตกและญี่ปุ่น ปลายปี 2562 โลกได้เผชิญความท้าทายใหม่ หลังมีการพบการระบาดของเชื้อไวรัสโคโรนาที่เมืองอู่ฮั่น ประเทศจีน ซึ่งในปี 2563 เชื้อไวรัสนี้ก็ได้แพร่ระบาดไปทั่วโลก ความหวังของเหล่ามนุษยชาติสำหรับการหยุดยั้งการแพร่ระบาดคือวัคซีน โดยวัคซีนที่มีอยู่ปัจจุบัน คือวัคซีนที่ป้องกันอาการรุนแรงหรือการเสียชีวิตได้ แต่ประสิทธิภาพการป้องกันการติดเชื้ออาจจะแตกต่างกันไป ในการระบาดของโรค COVID-19 ช่วงแรก ไต้หวันควบคุมการระบาดได้ดีด้วยมาตรการที่เข้มงวดและใช้เทคโนโลยีสนับสนุนงานด้านสาธารณสุข รวมทั้งจำกัดผู้ที่เดินทางเข้า-ออกประเทศ ทำให้ตัวเลขผู้ติดเชื้อในช่วงแรกน้อยกว่าหลักพัน การแพร่ระบาดที่ไม่รุนแรงเมื่อเทียบกับประเทศอื่น ทำให้ไต้หวันเริ่มผ่อนคลายมาตรการต่าง ๆ…
ภาพรถดับเพลิงฉีดอุโมงค์น้ำต้อนรับเครื่องบินลำแรกจากสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ ตามธรรมเนียม “water salute” ของวงการการบิน เป็นภาพของความพิเศษที่อิงอยู่กับความจริงที่ว่าประเทศไทยและจังหวัดภูเก็ตตั้งความหวังไว้มากกับการทดลองเปิดประเทศต้อนรับนักท่องเที่ยวด้วยโครงการภูเก็ตแซนด์บ็อกซ์ ภูเก็ตตกอยู่ใต้ความหวาดกลัวมาปีกว่า เป็นความกลัวระดับสูงสุดของมนุษย์คือความกลัวที่เกิดจากความไม่รู้ วิกฤติการณ์จากโรค COVID-19 ยังดำเนินต่อเนื่องไปมองไม่เห็นจุดจบ ไม่มีใครรู้ได้ว่าภูเก็ตจะกลับสู่สภาวะปกติเมื่อใด เป็นความกลัวที่เกิดจากความไม่รู้ในลักษณะเดียวกับที่มนุษย์กลัวความมืด เพราะความมืด (และวิกฤติโรค COVID-19) ทำให้สูญเสียอำนาจในการรับรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเองต่อไป “ขอโทษนะคะพี่ที่เมื่อคืนทำเสียงดัง” หญิงสาวในโฮสเทลเดียวกันเอ่ยกับผมในคราวที่ไปเยือนภูเก็ตเมื่อการระบาดเพิ่งเริ่มต้น เป็นคำขอโทษย้อนหลังจากที่เมื่อกลางดึกเพื่อนหญิงของเธอส่งเสียงดังลั่นห้องพักชนิดเตียงรวมเพราะฤทธิ์เหล้า ในยามปกติโฮสเทลแห่งนี้เป็นที่พักราคาถูกของนักท่องเที่ยวต่างชาติ แต่สัมภาระของหญิงสาวกลุ่มนี้ที่ประกอบไปด้วยพัดลมตั้งพื้น โทรทัศน์ ไม้แขวนเสื้อ ฯลฯ บ่งบอกว่าพวกเธอน่าจะเป็นบุคลากรในอุตสาหกรรมบันเทิงที่ใช้ที่พักราคาถูกแห่งนี้เป็นแหล่งพำนักชั่วคราวเพื่อรอเวลาย้ายกลับภูมิลำเนา ในเวลาที่ภูเก็ตไม่มีนักท่องเที่ยวต่างชาติ ซึ่งหมายถึงไม่มีงานให้ทำ อุตสาหกรรมบันเทิงของภูเก็ตชะงักไปอย่างไม่รู้ชะตา ถนนคนเดินบางลาในคืนนั้นมีนักท่องราตรีน้อยกว่าจำนวนสุภาพสตรีที่นั่งรอต้อนรับลูกค้าหน้าบาร์หลายเท่าตัว การเดินเข้าไปในถนนเส้นนั้นจึงเป็นภาวะบังคับให้ประหม่าอย่างไร้เงื่อนไข ด้วยสายตาสุภาพสตรีหลายสิบคู่ที่จ้องมองมาอย่างตั้งความหวัง ถนนคนเดินบางลาและละแวกหาดป่าตองที่เงียบผิดปกติทำให้ผมกลัว เป็นความกลัวในลักษณะเดียวกับเวลาที่เดินออกจากโรงภาพยนตร์รอบดึกแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในห้างสรรพสินค้าที่ปิดทำการแล้ว เป็นความกลัวในลักษณะเดียวกับเวลาที่ต้องเดินขึ้นไปบนสำนักงานในวันหยุด ถ้าจะพยายามอธิบายความกลัวที่ว่าด้วยแนวคิดในทางมานุษยวิทยา ความกลัวลักษณะดังกล่าวคงเพราะสถานที่นั้นตกอยู่ในสภาวะที่เรียกว่า “liminal space” ซึ่งหมายถึง “สภาวะกึ่งกลางระหว่างเปลี่ยนผ่าน” ปกติแล้วห้างสรรพสินค้าและสำนักงานถูกคาดหวังว่าต้องมีมนุษย์มากมายเป็นส่วนประกอบ แต่เมื่อมนุษย์ขาดหายไป ผลของความที่มันไม่เหมือนเดิม ไม่ปกติเอาเสียเลย (กำลังเปลี่ยนผ่านจากการเป็นห้างหรือเป็นที่ทำงาน สู่ความเป็นอะไรก็ไม่รู้ที่เราไม่คุ้นเคย) ก็เลยกลายเป็นความไม่แน่นอน ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป…
ก่อนสหรัฐอเมริกาจะประกาศเอกราช อังกฤษไม่อนุญาตให้ชาวอเมริกันครอบครองอาวุธ แนวคิดเสรีภาพในการครอบครองอาวุธปืนของสหรัฐอเมริกา มีที่มาจากความเชื่อเรื่องการมอบเสรีภาพให้ประชาชน เพื่อคานอำนาจกับรัฐผ่านการครอบครองอาวุธปืน แต่เสรีภาพในการครอบครองอาวุธปืนของประชาชนภายในประเทศ เป็นประเด็นที่ถกเถียงกันมาโดยตลอด โดยเกิดมาจากข้อบัญญัติ มาตราที่ 2 ที่มีการแก้ไขเพิ่มเติมในรัฐธรรมนูญสหรัฐอเมริกา (2nd Amendment) ให้ชาวอเมริกันมีสิทธิครอบครองอาวุธปืนเพื่อป้องกันตนเองและป้องกันการรุกรานจากภายนอก ความอิสระในการครอบครองอาวุธปืน ทำให้สหรัฐอเมริกามีจำนวนคดีที่เกี่ยวข้องกับปืนสูงมาก จากรายงานประจำปี Gun Violence Archive ค.ศ. 2021 ขององค์กรไม่แสวงผลกำไร Gun Violence Archive ระบุมีเหตุการณ์กราดยิงมากถึง 296 ครั้ง และมีการเสียชีวิตจากการใช้อาวุธปืนมากถึง 50 รายต่อวัน ความรุนแรงจากปืนที่มีมากขึ้น ทำให้เกิดข้อถกเถียงเรื่องสิทธิในการครอบครองอาวุธปืน และมีความพยายามในการออกกฎหมายควบคุมอาวุธปืนอย่างต่อเนื่อง กฎหมายที่เป็นเหมือนรากฐานของการควบคุมอาวุธปืน คือ พ.ร.บ.ควบคุมอาวุธปืนปี 2511 ที่ออกมาภายหลังการลอบสังหารนายมาร์ติน ลูเธอร์ คิง จูเนียร์ นักต่อสู้ด้านสิทธิมนุษยชนเพื่อเรียกร้องความเท่าเทียมของคนผิวสีชื่อดัง และวุฒิสมาชิก โรเบิร์ต เอฟ. เคเนดี การครอบครองอาวุธปืนอย่างอิสระ ทำให้เกิดกลุ่มที่มีอิทธิพลอย่างมากในสหรัฐอเมริกาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ซึ่งก็คือสมาคมปืนไรเฟิลแห่งชาติ หรือ National…